"ΣΧΕΣΗ ΠΑΠΠΟΥΔΩΝ ΜΕ ΤΑ ΕΓΓΟΝΙΑ ΤΟΥΣ" ΠΩΣ ΟΙ ΝΕΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΘΑ ΤΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΟΥΝ;;;

Αχ , αυτές οι γιαγιάδες (και παππούδες, βεβαίως)!!

Ένα θέμα που πολύ συχνά έρχεται στο προσκήνιο όταν συζητά κανείς  με γονείς, είναι η σχέση των παππούδων-γιαγιάδων με τα  εγγόνια τους και πως οι νέοι γονείς μπορούν να την διαχειριστούν.

Εκ πρώτης όψεως, το πρόβλημα εστιάζεται στη σχέση των παππούδων με τα εγγόνια, και πως αυτή η σχέση και η συχνή,  ίσως, συναναστροφή επηρεάζει την ανατροφή  των παιδιών, υποτιμά ή και αναιρεί  το ρόλο των νέων γονιών.

Είναι δύσκολη η θέση του γονιού, καθώς χρειάζεται να ισορροπήσει ανάμεσα στην ανάγκη του για βοήθεια από τους γονείς του, αλλά και την ανάγκη και υποχρέωσή του να έχει την ευθύνη για την διαπαιδαγώγηση  των παιδιών του.

Επίσης, στο να θέσει τους δικούς του όρους σε σημαντικά ζητήματα που αφορούν τα παιδιά του, ακόμα και όταν βρίσκονται από την επίβλεψη της γιαγιάς, αλλά ταυτόχρονα να μην της δώσει το μήνυμα ότι δεν την εμπιστεύεται, ή την υποτιμά.

Σε δεύτερο επίπεδο, διαφαίνεται η ίδια η σχέση παλιού (γιαγιάς-παππού) και νέου γονιού.

Σε τι βάσεις είναι θεμελιωμένη; Ο παλιός πόση εμπιστοσύνη έχει στο νέο, πιστεύει ότι μπορεί και μόνος του να τα καταφέρει; Μήπως είναι  ανταγωνιστικός ή θέλει να έχει ενεργή συμμετοχή στη ζωή της νέας οικογένειας από ανάγκη να είναι ακόμα χρήσιμος ή από ανάγκη ελέχγου;

Οι νέοι γονείς από τη μεριά τους, πόσο αποφασισμένοι είναι να αναλάβουν την ευθύνη της καινούργιας οικογένειας; Πιστεύουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν;. Σε τι βαθμό έχουν ανεξαρτητοποιηθεί από την πατρική οικογένεια;  Ο βαθμός ανεξαρτησίας , -τόσο οικονομικής όσο και ψυχολογικής- που έχει επιτευχθεί, είναι ένας σημαντικός παράγοντας που επηρεάζει τη σχέση των δυο γενεών (παππούδες-γονείς).

Οι παραπάνω ερωτήσεις στόχο έχουν να προβληματίσουν όλα τα εμπλεκόμενα μέρη, ώστε η μεταξύ τους επικοινωνία να γίνει πιο ξεκάθαρη.

Οι γονείς από την πλευρά τους, θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη ότι:

1.      Την ευθύνη των παιδιών την έχουν οι γονείς.

2.      Είναι δικαίωμα και  υποχρέωσή τους να επικοινωνούν με σταθερότητα και σαφήνεια τις δικές τους αρχές διαπαιδαγώγησης.

3.      Χρειάζεται να εκφράσουν ξεκάθαρα την ανάγκη, οι αρχές που οι ίδιοι ακολουθούν, να τηρούνται και στο σπίτι της γιαγιάς, τουλάχιστον στα σημαντικά θέματα που αφορούν την υγεία και την ασφάλεια του παιδιού.

4.      Η διαθεσιμότητα και η βοήθεια των παππούδων, δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένη.

5.      Η ηλικία που βρίσκονται οι «μεγάλοι γονείς» έχει τις ιδιαιτερότητές της και τις ξεχωριστές ανάγκες της (σωματική αντοχή και υγεία, ψυχολογικές προκλήσεις: συνταξιοδότηση, απώλειες κλπ), που χρειάζεται να λαμβάνονται υπόψη.

6.      Η αλληλεπίδραση της νεώτερης γενιάς με τους παππούδες έχει να προσφέρει και στις δυο πλευρές πολλές ευχάριστες στιγμές, αναμνήσεις και εμπειρίες ζωής. Ας αφήσουν , λοιπόν, οι γονείς περιθώρια να ανθίσει μια τέτοια συναναστροφή. Χρειάζεται και ένας βαθμός ελευθερίας .

Οι παππούδες και γιαγιάδες με τη σειρά τους:

1.      Δεν πρέπει να αντικαθιστούν το γονιό (εφόσον δεν συντρέχει σοβαρός λόγος, πχ απώλεια γονέων)

2.      Χρειάζεται να δείξουν εμπιστοσύνη και να σεβαστούν τον τρόπο που έχουν επιλέξει οι γονείς να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, ακόμα και αν διαφωνούν. Εξαίρεση σε αυτό αποτελούν οι περιπτώσεις που, είτε ΡΗΤΑ ζητείται από τους γονείς να εκφράσουν άποψη λόγω της εμπειρίας τους, είτε το παιδί βρίσκεται σε κίνδυνο λόγω της συμπεριφοράς των γονέων.

3.      Είναι δικαίωμά τους να επικοινωνούν την ανάγκη τους για ξεκούραση και ηρεμία, να λένε «όχι», όταν αισθάνονται ότι δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν.

Όπως συμβαίνει σε όλες τις σχέσεις, έτσι και στη σχέση ανάμεσα στους  γονείς και στους παππούδες/γιαγιάδες, χρειάζεται να υπάρχει κατανόηση των δυνατοτήτων και αναγκών της κάθε πλευράς καθώς και η επικοινωνία αυτών με σαφήνεια και ευγένεια. Τότε τα παιδιά θα μπορέσουν ξεκαθαρίσουν τους ρόλους των μεγάλων γύρω τους και να επωφεληθούν από τη σχέση με τους «μεγαλύτερους» της οικογένειας.

Στρατή Σμαρώ,

Ψυχολόγος-Οικογενειακή Σύμβουλος